κάτι κάνουμε λάθος

(Υποσχέθηκα στον apostolo μια απάντηση. Αυτή είναι μια απόπειρα)

Ο Μιχάλης Δερτούζος στην Ανολοκλήρωτη Επανάσταση αφηγείται:

“Διάφοροι συνάδελφοι από το Εργαστήριο Επιστήμης Υπολογιστών του MIT και εγώ πετάμε για την Ταϊβάν. Εδώ και τρεις ώρες προσπαθώ να κάνω τον καινούριο φορητό υπολογιστή μου να δουλέψει με μια από αυτές τις “έξυπνες κάρτες” που συνδέονται με το μηχάνημα, προκειμένου να κατεβάσω το προσωπικό μου ημερολόγιο. Όταν το λογισμικό της κάρτας είναι ικανοποιημένο, το λειτουργικό σύστημα διαμαρτύρεται, και το αντίστροφο. Εκνευρισμένος, απευθύνομαι στον Τιμ Μπέρνερς-Λι, που κάθεται δίπλα μου, και ο οποίος ευγενικά προθυμοποιείται να με βοηθήσει. Μετά από μία ώρα, ο εφευρέτης του Web παραδέχεται ότι το έργο αυτό είναι πέρα από τις δυνατότητές του. Στρέφομαι στον Ρον Ρίβεστ, εφευρέτη του RSA, του αλγόριθμου κρυπτογράφησης με δημόσιο κλειδί, και του ζητώ να βοηθήσει. Αρνείται, επιδεικνύοντας τη σοφία του. Ένα νεαρό μέλος του τομέα που κάθεται πίσω μας ακούγεται να λέει: “Εσείς παιδιά είστε πολύ γέροι. Αφήστε να το κάνω εγώ”. Εγκαταλείπει μετά από μιάμιση ώρα. Έτσι, επιστρέφω στην “αλάνθαστη” μέθοδο του να περνάω τυχαίες καταχωρήσεις στα διάφορα βοηθητικά μενού που εμφανίζονται αδιάκοπα στην οθόνη. Μετά από δύο ώρες, και δύο μπαταρίες, το κάνω να δουλέψει – από καθαρή τύχη και χωρίς να θυμάμαι πως.”

—

Γράφει ο Bob Lucky στο IEEE/Spectrum (Ιούλιος 2007):

“So my old computer is filled with stuff I don’t remember putting there. Occasionally I try to remove something and get a message like, “Other programs may use this file: are you sure you want to delete this?” Well, if you put it that way, what can I say? When the computer boots up, I hear the beeps from things it couldn’t execute, and when I shut it down, it warns me about closing programs I’ve never heard of, that if terminated early, may lose valuable data. Both start-up and shutdown take forever, and in between the computer is sluggish, seemingly disdainful of anything I want to do. […] The registry in my computer is beyond repair. I can’t go there anymore. My only hope is to start over”

—

Τις προάλλες βοήθησα ένα φίλο να ενεργοποιήσει τη σύνδεση DSL που αγόρασε από μεγάλο ISP. Το μόνο που είχε στα χέρια του ήταν ένα FAX με τον κωδικό χρήστη και το password. Ξεκινήσαμε τηλεφωνικά:

– Μπες στο http://192.168.1.1
– Μου ζητάει username και password. Να τα βάλω;
– Όχι. Βρες το manual του modem […]

(βρίσκει τα default και τα βάζει)

– Ωραία, πάμε τώρα να φτιάξουμε το DSL
:
– Μου ζητάει username και password. Να τα βάλω;
– Όχι, τώρα πρέπει να βάλεις mitsos@mitsos.gr και password mitsos
:
– Πήγαινε στο http://my.mitsos.gr
:
– Μου ζητάει username και password. Να τα βάλω;
– Ναι

(επιφώνημα ανακούφισης)

– Τώρα τι κάνω;
– Τώρα θα φτιάξεις ένα username και ένα password για το DSL
– Μα αφού έχω συνδεθεί!
– Όχι, δεν έχεις, πρέπει να φτιάξεις το δικό σου λογαριασμό

(φτιάχνεται ο λογαριασμός)

– Τώρα;
– Τώρα πρέπει να φτιάξεις ένα username και ένα password για το email σου
– Μα δεν έφτιαξα account;
– Ναι για το DSL

(φτιάχνεται ο λογαριασμός email)

– Τώρα;
– Τώρα πρέπει να πας στο http://192.168.1.1 και να βάλουμε τις νέες ρυθμίσεις

(Του βγάζει username και password popup, βάζει αυτά του DSL και δεν του παίζουν)

– Δεν με αφήνει να μπω.
– Μα δεν έβαλες το σωστό ζεύγος κωδικών
– Ποιο πρέπει να βάλω;
– Αυτό που βρήκες στο βιβλιαράκι
:
– Θυμάσαι το mitsos@mitsos.gr; Πρέπει να το αλλάξουμε αυτό και να βάλουμε αυτό που φτιάξαμε προηγουμένως.

– Βραχυκύκλωσα!

Έκλεισα το τηλέφωνο και πήγα σπίτι του.

—

Δεν συνεχίζω την ιστορία με το πως ρυθμίστηκε το Outlook Express, ή πως θα διάβαζε το email του μέσω webmail. Την έχετε την εικόνα. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν είναι καν απλός χρήστης. Μου έχει χαρίσει ένα TI-59 για το οποίο έγραφε προγράμματα από το 1978.

Αυτό το πράγμα φίλε Απόστολε δεν είναι επανάσταση. Μπορεί για κάποιους η πρόσβαση να έγινε ευκολότερη, αλλά στα δικά μου μάτια εκεί που οι άλλοι βλέπουν επανάσταση, εγώ βλέπω:

1. χαμένες εργατώρες σε υποστήριξη (φιλική ή επί πληρωμή) και επανεγκαταστάσεις
2. χαμένα δεδομένα
3. διαρκή επανάλληψη των ίδιων λαθών
4. ημιμάθεια και
5. ενίσχυση της τεχνοφοβίας

Καταλαβαίνω πως η διαδικασία που έπρεπε να ακολουθήσει ο συγκεκριμένος άνθρωπος θα μπορούσε να έχει λιγότερα βήματα σε άλλο ISP (ή εάν ο συγκεκριμένος ISP αποφασίσει να απλοποιήσει τη διαδικασία). Αλλά η αγορά δεν παύει να γεμίζει με ασταθή προϊόντα των οποίων η συμπεριφορά είναι προφανής μόνο για κάποιους που είναι έμπειροι χρήστες και on top of that τους προσφέρουμε τηλεφωνικό support των 10 λεπτών maximum με ανθρώπους ανεκπαίδευτους που παίρνουν €600 – €800 / μήνα (με ότι σημαίνει αυτό για τις ικανότητες και την όρεξη που έχουν να λύσουν ένα πρόβλημα που δεν είναι “στη λίστα”) οι οποίοι είναι υποχρεωμένοι να ακούνε το μακρύ και το κοντό του καθενός και μάλλιστα με χαμόγελο.

Και έτσι έχουμε φτιάξει ένα οικοσύστημα γεμάτο από μηχανές που έχουν default password (hello zombie network!), χρήστες που έχουν το ίδιο password παντού και για όλες τις υπηρεσίες (και έτσι π.χ. η ασφάλεια της αλληλογραφίας τους στο Gmail δεν εξαρτάται μόνο από το Google και τον χρήστη, αλλά και από όλα εκείνα τα sites στα οποία έχει βάλει το ίδιο password- με δικιά του ευθύνη φυσικά, αλλά δεν μπορεί να θυμάται 40 ζεύγη usernames-passwords και δεν εξετάζω την ευθύνη, αλλά την εξάρτηση) και αφελείς χρήστες που νομίζουν πως αυτά “συμβαίνουν μόνο στους άλλους“.

Βελτιώνει την ποιότητα της ζωής μας το να κοιτάμε τον υπολογιστή και να μην καταλαβαίνουμε το μήνυμα λάθους που του γράφει; Σε ποιον ακριβώς αρέσει να νιώθει ηλίθιος; Πως ακριβώς βελτιώνεται η συγγραφική μας ικανότητα από οποιοδήποτε fancy word processor όταν τον περισσότερο χρόνο τον καταναλώνουμε στο πως θα φαίνεται το κείμενο και όχι στο τι γράφει;

Είναι όλο αυτό επανάσταση; Μπορεί και να είναι, αλλά από τα αποτελέσματά της δεν είμαι ευχαριστημένος.

[ Παρακαλείσθε να μην επιχειρηματολογήσετε περί Information Superhighway και λοιπά δημοσιογραφικά και αστοιχείωτα. Το Διαδίκτυο και οι εφαρμογές του προσφέρουν πρόσβαση σε πολλή πληροφορία. Πληροφορία, όχι Γνώση ]